Şekerlik, Tuzluk, Farkındalık

Karambolden goller yiyorum sürekli.Gol krallığında birinci sıradayım kendi kaleme attıklarımla.Ofsayt diye duraksıyor, flamalı bayrağı göklerde göremeyince yıkılıyorum.Mutsuzluğum geçiştirdiğim ataklar boyunca devam ediyor, ta ki diğer karambole kadar.Onbir kişi defanstayım hep.Savunuyorum savuramadıklarımı.Ama derinliğim yok.Hatta bir hacim kapladığımdan dahi şüpheliyim şu hayatta.Hayatın çalımlarını yiyorum hep.Ancak faulle durdurabiliyorum.Hakemde gösterecek kırmızı kart kalmadı artık.Kırmızıların hepsini akamayan gözyaşlarımda kullandım.Gollerin kalenin büyüklüğünden kaynaklandığını düşünüp kendimi avutuyorum.Niye her gol oluşunda herkes seviniyor ve gol diye bağırıyor anlamıyorum, adına da dürtü deyip geçemiyorum, bir art niyet arıyorum.
Özgüvenim kalmamasına rağmen kale direklerinin Boğaz Köprüsü’nün ayakları olmasını istiyorum.Toplarda büyük petrol tankerleri olsun.Hatta Süpermen gelsin.Bütün gemileri durdursun.Toplar arka arkaya gelsin.Arka arkaya gelen toplar köprüleri yıksın.Boğazdan geçiş olmasın.Şehirhatları dursun.Bugün kimse kıta değiştirmesin.Anakarasına sahip çıksın.Hiçkimse anlamasın, bilmesin nedenini, sorgulamasın.Kandırılsın herkes.
Sonra herkes boğaza gelsin.Kendi gözleriyle görsün olan bitmeyeni.Akabinde bütün gemiler batsın.Batsın ki daha bir kavrayayım mutsuzluğumu.Daha bir içime çekeyim, daha bir saklayayım derinlere ki, otopsi sonucunda bile bulunmasın tek bir kırıntısı.Sonsuz mutluluk iksiri içtiğim zannedilsin.Bu dünya için fazla mutluydu densin arkamdan.Helva yerine poyraz, şerbet yerine deniz suyu verilsin en koli basilisinden.Sonra anlasın yiyip içenler mutsuzluğumu.Anlasınlar İstanbul’un bencilliğini.Ondan başka bir organizmaya yaşama imkanı vermeyeceğini.Hiçliğin, hiçlikten yapılmış parmaklıklar ördüğünü etraflarına.Salsınlar sonra kendilerini.Bıraksınlar. Yedikleri poyrazı düşünüp üşüsünler.Farkına varsınlar.Toplamına ulaşsınlar.Ama…
Lütfen yapsınlar …