Film Şeridi

Birileri çocuk aldırırken ben çocukluğumu. Annemle hep günlere gittim ki hergün. Biriktirdim içemediğim gazozların kapaklarını. Yutma olasılığıma karşı bilyelerimi, ağzıma bile koymadım. Kötü alışkanlıklara sahiptim ama hep, gerçek kötülerin kim olduğunu anlayana kadar. Değerli zannetiğim değerlerin hepsi kıh kıh arkamdan gülmekteler. Geniş zaman kipinde geleceğe dair çekim ekleri ekledim fiillerime. Yapıcı hiç olamadım nedense. Tsubasadan futbol, Hanamichiden basketbol öğrendim belki bundan. Japonları da anlamadım bir süre. Gerçek hayatta beceremediklerini canlandırdıklarını sonradan özel kanallar açıldığında kanıksadım. Pazar akşamları her çocuk gibi üzgün ve yıkanmıştım. Bizimkilerle bizimkiler izledim ütü kokusu eşliğinde.
Çabucak ertesi olurdu Pazarın. Kahvaltı yapardım. Artık kahvaltıda yapmıyorum. Ne üstünde nar gibi tereyağlı ekmekler kızaran sobalar var ne de hep saatini fazladan geri alıp erken yaşlanan annem. Bundadır ki yitirmişim sevgimi.
O öldü ben adam oldum zorunluluktan diye düşünürdüm 13 yaşımdayken. Emrahta küçüktü oradan biliyorum. Babam ölmediğinden midir nedir ben hala adam olamadım 33 yaşımda. Bunları şimdi farkedip yazan ise 23 yaşında. Küçük hapishanemden kaçtım ki bebekken. Hayatımın kayıp zamanlarını yaşadığımda anlatır mıyım anneleriyle nasıl tanıştığımı çocuklarıma kahramanca. En iyisi bir seri katile dönüşmem aslında. Kendimden başlarım intihar süsü vererek.
Ya da şu son üç cümlenin hayatımın özeti olduğunu farkedip basar giderim kendime bile farkettirmeden. Ne dersiniz?