Şeytana Alet Edevat Olmak

Hissizlik. Hiçsizlik.Sizlik.Bu Bermuda Şeytan Üçgeni arasında bir benlik yaratamayışımın hüznünü taşıyorum.Sadece yazmak için yazmak bir yerden sonra acı veriyor bensizliğime.Kıskanıyorum Chuck’ı yazdıklarını, düşündüklerini, düşündüklerini nasıl kağıda aktardığını, imgelemlerini.Ya da sadece utanıyorum hiçliğimden.Yersizim yeteneksizim. Kayboluyorum bensizliğimin çıkrıklı dipsiz kuyularında. Ama çıkrık bile bir um içinde çıkarmak istiyor bir şeyleri.Ama bendeki um ağzımı açıp kapatırken çıkardığım belli belirsiz bir ses olarak kaldı.Uzaklaşıyorum daha bir kendimden.Kendim ne ki?Bilmiyorum.Kendini bulmak deyimini bulana ısrarla sormak istiyorum kendimi nerede aramam gerektiğini.
Süper kahramanlık çok yakın bana.Hep bir Süpermen, Örümcek Adam, yada en az süper Batman.Yani dönüşüm geçirmeme az kaldı.Radyoaktif bir bok böceği arıyorum etrafta.İnsancıklardan başka canlı göremiyorum.Gördüklerimin gerçek olduğuna da inanmıyorum.İfade vermek istiyorum kendime.İfade etmek istiyorum kendimi.Sorguç da ben olayım.Lütfen bana birkaç soru bulun.Bulun ki bende bulmak neymiş bir anlayayım.Arayayım bulmak isteyip de ne olduğunu bilemediğim ‘şey’i.
Müzik de olmasa, kalemlerin mürekkepleri bitse, kömür bir dünya madeni olmaktan çıksa şu an ne yaparım bilmiyorum.Karar vermenin zamanı mı geldi ne?Bu boşluk beni derinlere çekmeye devam ederse, dünyanı merkezi bana zirve gibi gelmeye başlayacak.Hissediyorum.
Hissetmek de güzel aslında.Hissiyatsız robotlarla yaşamak, onlarla aynı otobüse binmek, yan yana yürümek, aynı havayı solumak(nasıl soluyabildiklerini hala anlamış değilim)bile istemiyorum.Bu yazdıklarımın da hiç bitmemesini istiyorum.Mürekkep dayansın sonsuza kadar.Belki sadece pazara kadar.O bile yeter bana.Anlatabilirim derdimi belki elli yedinci ya da seksen altıncı sayfada.Gereksiz iki yüz otuz sekiz sayfa arasından iki sayfa bulurum.Onlardır beni anlatan derim.Anlatamadıklarımı hiçe sayarım.Bu hiç de zor değil zaten….